مقایسه درمان شناختی - رفتاری و آموزش روانی بر کنترل قند خون در بیماران افسرده مبتلا به دیابت نوع ۲: کارآزمایی بالینی تصادفی شده

زمینه و هدف : دیابت ملیتوس نوع 2 یک بیماری اندوکرین می باشد. اخیراً نیز مشخص شده است احتمال ابتلا به افسردگی در بیماران دیابتی تقریباً تا دو برابر است. این مطالعه با هدف ارزیابی اثربخشی درمان گروهی شناختی - رفتاری و مداخلات آموزش روانی دیابت بر میزان افسردگی و قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. روش بررسی: از 180 بیمار دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران، 60 بیمار جهت مطالعه کارآزمایی بالینی انتخاب و در سه گروه درمان شناختی - رفتاری٬ آموزش روانی و گروه کنترل به تصادف قرار داده شدند. وضعیت افسردگی و قند خون با تست افسردگی بک ویرایش دوم(bdi-π)  و اندازه گیری hba1c تعیین شد. جهت آنالیز داده ها از آزمون های آماری واریانس یک طرفه وآزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: میزان افسردگی و hba1c در پس آزمون در بین سه گروه درمان شناختی - رفتاری٬ آموزش روانی و کنترل دارای اختلاف معنی داری بود (0001/0=p). آزمون تعقیبی توکی، اختلاف معنی داری را بین میزان افسردگی در پس آزمون در گروه درمان شناختی - رفتاری و آموزش روانی (0001/0=p)، همچنین بین گروه درمان شناختی - رفتاری و گروه کنترل (0001/0=p) نشان داد. بین میزان hba1c در پس آزمون در بین دو گروه درمان شناختی - رفتاری و آموزش روانی، اختلاف معنی داری وجود نداشت، ولی بین گروه کنترل و هریک از گروه های درمان شناختی - رفتاری و آموزش روانی، اختلاف معنی دار بود (0001/0=p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد درمان گروهی شناختی - رفتاری در درمان افسردگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موفقیت آمیز بوده است.